Skip to Content

Βόρειος Ελλάδα, Μέρος Α: Αθήνα – Πορρόια – Ροδόπολις – Σέρρες

Sharing is caring!

Πριν λίγες μέρες είχαμε κάνει επιτέλους το ταξίδι, προς Βόρειο Ελλάδα, το οποίο είχαμε ακυρώσει δυο τρεις φορές λόγω του καιρού.  Τελικός μας προορισμός θα ήταν η Θεσσαλονίκη, αλλά ενδιάμεσα θα ήταν ευκαιρία να επισκεφτούμε και μερικά άλλα μέρη.

Αυτό το ταξίδι ήταν κάτι πού θέλαμε να το κάνουμε εδώ και πολύ καιρό αλλά όλο και κάτι άλλο προέκυπτε και το αφήναμε. Δεν μπορούσαμε λοιπόν να πάμε Θεσσαλονίκη και να μην πάμε πιο Βόρεια, στα μέρη που μέναμε παλιά όταν πρωτοήρθαμε από την Κύπρο το 1981.    Θα πηγαίναμε λοιπόν από Ευζώνους και θα καταλήγαμε στις Σέρρες που είναι περίπου 600 χιλιόμετρα από Αθήνα σαν πρώτος σταθμός του ταξιδιού μας.
Η πρώτη μας στάση ήταν μόνο για φωτογραφίες στη Λίμνη Υλίκη.

Μετά σταματήσαμε στις Θερμοπύλες Thermopyles και βγάλαμε και εκεί φωτογραφίες.


Πρώτη στάση για καφέ ήταν στο ύψος της Λαμίας (200 χιλιόμετρα από την Αθήνα) στο κέντρο “ΟΑΣΙΣ”.   Ένα πολύ ωραίο κέντρο, μεγάλο αλλά που έμμεσα κλέβουν τον κόσμο και δεν μπορείς να πεις και τίποτε. Πάνω στα γλυκά και άλλα προϊόντα που πουλάνε πουθενά τιμή πάνω.  Παραγγέλνω λοιπόν εκτός από τον καφέ και μια μηλόπιτα και μου φέρνουν ένα τεράστιο κομμάτι, φανταστείτε ένα ταψάκι με διάμετρο 20 εκατοστά να είναι κομμένη στα τέσσερα, την οποία ακριβοπληρώσαμε.  Μπορώ να πω διπλάσια απ’ ότι αν την πέρναμε στην καλύτερη καφετέρια στην Αθήνα.

Δεν έφτανε αυτό, παραλίγο να σπάσω το δόντι μου. Μετά από 2 – 3 μπουκιές δαγκώνω κάτι σκληρό. Σταματάω να μασάω, ψάχνω και νάτο το πετραδάκι. Το παίρνω στο χέρι και πηγαίνω στο ταμείο. Ψύχραιμη και ευγενέστατη ρωτάω «Παρακαλώ ποιός είναι ο υπεύθυνος του καταστήματος;» Μου απαντάει η Ταμίας «Εγώ είμαι». Αφού της εξηγώ ότι παραλίγο να σπάσω το δόντι μου και ότι είναι απαράδεκτο να βρεθεί πετραδάκι μέσα στην μηλόπιτα, το μόνο που είχε να μου πει ήταν «Εμείς τις παίρνουμε από αλλού. ΄Ε, δεν έγινε και τίποτε, δεν σπάσατε το δόντι σας». (Δείτε τι γράφει το ταμπελάκι “Μηλόπιτα παραγωγής μας σπέσιαλ”. Τότε έγινα έξω φρενών. Της λέω θέλω να μιλήσω με κάποιον υπεύθυνο και όχι μαζί σας. Στέλνει να φωνάξουν κάποιον και έρχεται κάποιος με σκουφάκι άσπρο, μάλλον κάποιος που φτιάχνει κάποια από τα πράγματα που πουλάνε. Του εξηγώ ότι βρήκα πετραδάκι και αφού δεν πίστεψε αυτά που του είπα, το πήρε στο χέρι του και άρχισε να το τρίβει. Αφού είδε ότι δεν ήταν κουκούτσι από το μήλο και δεν ήταν αλεύρι σκληρό ή τι άλλο ήθελε να αποδείξει μου λέει “ Έχετε δίκαιο αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς έγινε, εμείς κοσκινίζουμε το αλεύρι”.

Ούτε συγνώμη άκουσα και πλήρωσα σαν βλάκας το κομμάτι που στο τέλος δεν έφαγα και δεν είχαν ούτε τη στοιχειώδη ευγένεια να πουν τουλάχιστον αφού προπληρώσατε το κομμάτι να σας κεράσουμε κάτι άλλο.

Από αυτά βέβαια τί να γράψω στο Αγγλικό blog;   Εγώ προσπαθώ να προωθώ την Ελλάδα και όχι να την δυσφημίζω. Αλλά και να ήθελα, πού να έβρισκα το δίκαιο μου;


Επόμενη στάση ήταν στην Κοιλάδα των Τεμπών. Πολύ όμορφο μέρος, βγάλαμε φωτογραφίες, πήγαμε ανάψαμε ένα κεράκι και περπατήσαμε στις όχθες του Πηνειού όπου έχει πάρα πολλά ψηλά δέντρα και πολλά πουλιά. Βέβαια χειμώνας είναι και δεν είναι τόσο όμορφα όπως το καλοκαίρι, αλλά πάλι ωραία ήταν.

Στο βάθος ο Όλυμπος κάτασπρος.

Από το Τέμπη τραβήξαμε για τη Λίμνη Δοϊράνη , που είναι γύρω στα 80 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη και είναι στα σύνορά μας με τα Σκόπια.

Καλύτερα να μην πηγαίναμε καθόλου εκεί γιατί ήταν σκέτη απογοήτευση.  Η άλλοτε πανέμορφη λίμνη, με πολλές ταβέρνες, σχεδόν δεν φαίνεται. Τα νερά έχουν τραβηχτεί προς τα μέσα και βέβαια κανένα ταβερνάκι δεν είναι πια παραλίμνιο. Για να δεις τη λίμνη θέλεις κιάλια. Παρόλο που η στάθμη της έχει πέσει και η καταστροφή που έχει γίνει είναι τεράστια εξακολουθεί να είναι ένα υδροβιότοπος με σπάνια πουλιά και φυτά.

Πήγαμε εκεί με σκοπό να φάμε για μεσημεριανό αλλά δεν μας άρεσε καθόλου και φύγαμε για να πάμε προς Πορρόια. Λίγα χιλιόμετρα από τη Δοϊράνη είναι ένα μέρος που λέγεται Χίλια Δέντρα, με βελανιδιές, όμορφο όπως το θυμάμαι από παλιά αλλά δεν πήγαμε γιατί βιαζόμασταν. Επίσης ένα άλλο αξιοσημείωτο μέρος εκεί κοντά, είναι το χωριό Μεταλλικό. Εκεί υπήρχαν βρύσες στο χωριό και σταματούσαμε να πιούμε νερό που ήταν ανθρακούχο και ήταν σαν να έπινες αναψυκτικό. Έπρεπε να κάνουμε παράκαμψη να περάσουμε από εκεί γιατί με τον καινούργιο δρόμο δεν περνάει μέσα από το χωριό και βιαζόμασταν γιατί ακόμη υπήρχαν πολλά να δούμε μέχρι να φτάσουμε στις Σέρρες.


Τα Πορρόια είναι στους πρόποδες του όρους Μπέλες και απέχει 25 χιλιόμετρα από τη Δοϊράνη.

Στη διασταύρωση του δρόμου προς Σέρρες αριστερά πηγαίνεις για Κάτω Πορρόια και 2 χιλιόμετρα πιο πάνω είναι τα Άνω Πορρόια. Πηγαίνοντας δεξιά, στη διασταύρωση, στα 2- 3 χιλιόμετρα βρίσκεται η Ροδόπολη.

Σταματήσαμε στα κάτω Πορρόια να δούμε το μέρος που μέναμε και βγάλαμε μερικές φωτογραφίες για να τις δουν και τα παιδιά. Το μέρος έχει γίνει αγνώριστο γιατί γύρω από τις πολυκατοικίες που μέναμε κτιστήκανε σχολεία, νηπιαγωγείο και γέμισε με πολλά καινούργια σπίτια.

Τα Άνω Πορρόια ήταν και είναι τουριστικό μέρος. Εκτός από τους ντόπιους που έρχονται για εξοχή επειδή έχει δροσιά διανυχτερεύουν και πολλοί ξένοι που έρχονται ειδικά για τη Λίμνη Κερκίνη. Όταν λέμε δροσιά, εννοούμε ότι τον Μάιο το Μπέλες ακόμη έχει χιόνια και χρειάζεσαι καμιά-δυό κουβέρτες το καλοκαίρι όταν δεν είσαι συνηθισμένος σ’ αυτό τον καιρό. Θυμάμαι όταν πρωτοπήγαμε εκεί ήταν Μάιος και εγώ ήμουν συνηθισμένη από τους ήπιους χειμώνες της Κύπρου. Ξεκινούσαμε τα μπάνιο από τον Φεβρουάριο και όταν πήγαμε εκεί για πρώτη φορά, είχα μόνο καλοκαιρινά ρούχα μαζί μου και ξεπάγωσα μέχρι να έρθει το φορτηγό με την οικοσκευή μας.

Όταν φτάσαμε ήταν περασμένες 3 μ.μ. και κατεβήκαμε στην Κεντρική Πλατεία, βρήκαμε μία ταβέρνα που λέγεται «ΟΑΣΗ» και καθίσαμε εκεί.

Ρωτήσαμε τι είχε να μας προτείνει ο σερβιτόρος και μας είπε μεταξύ άλλων Βουβάλι ή αγριογούρουνο στη γάστρα.  Αγριογούρουνο τρώγαμε συχνά παλιά που μέναμε εκεί και είναι πολύ νόστιμο αλλά δ εν είχαμε ξαναφάει Βουβάλι.

Είχαμε δει σε κάποια εκπομπή ότι εκτρέφουν βουβάλια στη λίμνη και είχαμε την περιέργεια να το δοκιμάσουμε. Επειδή φοβόμαστε μήπως δεν μας άρεσε, παραγγείλαμε και αγριογούρουνο. Πραγματικά και τα δύο ήταν πεντανόστιμα. Ρώτησα τον σερβιτόρο εάν ήξερε πώς το φτιάχνουν και μου είπε περίπου. Μου είπε ότι το φαγητό το έφτιαχνε η ίδια η ιδιοκτήτρια. Κάποια στιγμή πήγα μέσα να πάρω το φορτιστή της φωτογραφικής μου γιατί είχε πέσει η μπαταρία και τον βάλαμε στην πρίζα όση ώρα τρώγαμε και βλέπω μια γυναίκα να φτιάχνει τα τραπέζια οπότε πήγα και την ρώτησα εάν ήταν αυτή η ιδιοκτήτρια. Της εξήγησα ότι έχω blog που γράφω συνταγές και την ρώτησα εάν μπορούσε να μου πει τις συνταγές. Ήταν πολύ ευγενική και με χαρά μου έδωσε τις συνταγές. Τις φωτογραφίες του φαγητού τις έβγαλα με το κινητό μου.

Φύγαμε από τα Πορρόια για τη Ροδόπολη. Εκεί βρήκαμε αρκετές αλλαγές. Ο δρόμος διανοίχθηκε, φαρδύς με πεζοδρόμιο. Βέβαια θυμόμαστε ότι είχε δέντρα δεξιά και αριστερά του δρόμου τα οποία εξαφανήστηκαν. Στο χωριό όλα είχαν αλλάξει. Δεν υπήρχε το μπακάλικο του Ιάκωβου που ψωνίζαμε, το φωτογραφείο του Χάρη που εμφανίζαμε τα φιλμ, το κρεοπωλείο που δεν θυμάμαι το όνομά του κλπ. Στη θέση τους καφετέριες, μπουτίκ, είδα και ένα φροντιστήριο που την εποχή εκείνη δεν υπήρχε ούτε για δείγμα και σε κάποια παιδιά φίλων τους έκανα εγώ Αγγλικά, αλλά δεν έπαιρνα λεφτά, το έκανα γιατί μου άρεσε.

Όταν πρωτοπήγαμε εκεί ψάχναμε για σπίτι αλλά δεν υπήρχε κανένα κενό, ούτε στα Πορρόια, ούτε στη Ροδόπολη. Το μόνο που βρήκαμε ήταν ένα σπίτι λίγο έξω από το χωριό το οποίο είχε να κατοικηθεί ποιος ξέρει από πότε και η τσουκνίδα στην αυλή ήταν στο ύψος μας. Για να τις κόψει ο άντρας μου δανείστηκε δρεπάνι και παιδευόταν αρκετές μέρες για να τις κόψει. Μείναμε εκεί 2 – 3 μήνες μέχρι που βρήκαμε διαμέρισμα στα Κάτω Πορρόια και μετακομίσαμε.

Όπως είπα το σπίτι ήταν στην άκρη του χωριού και φοβόμουν όταν άκουγα τον γκιώνη να σκούζει ή όταν περνούσαν αγελάδες έξω από το σπίτι. Μου θύμισε προχθές η (μετέπειτα) κουμπάρα μου ότι για να πάω σπίτι της που ήταν δυο – τρία στενά πιο κάτω από το δικό μας, πήγαινα με το αυτοκίνητο γιατί φοβόμουν.
Ακόμη και σήμερα το χωριό δεν έχει επεκταθεί προς εκείνη τη μεριά. Λίγο πιο κάτω από το σπίτι αυτό είναι γεμάτο με άλογα τα οποία τα εκτρέφουν και κάνουν βόλτες οι ξένοι μέχρι την Κερκίνη.

Η κουμπάρα μου μού ζήτησε να βγάλω φωτογραφία το σπίτι που μένανε και την εκκλησία που βαφτίσαμε την κόρη τους. Κάναμε βόλτες γύρω-γύρω και δεν μπορούσαμε να βρούμε το σπίτι. Τελικά ρωτήσαμε και το βρήκαμε.

Επόμενη στάση ήταν στην Λίμνη Κερκίνη. Ελπίζαμε να δούμε και τα βουβάλια αλλά ήταν ήδη αργά όταν φτάσαμε και ίσα που βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και το ηλιοβασίλεμα και τραβήξαμε για Σέρρες, που ήταν και ο τελικός προορισμός μας για την πρώτη ημέρα.

Πήγαμε στο ξενοδοχείο ξεκουραστήκαμε για καμιά ώρα και μετά βγήκαμε βόλτα.   Παρόλο που δεν πεινούσαμε αφού είχαμε φάει αργά για να βγούμε έξω, πήγαμε και τσιμπήσαμε κάτι.

Την επομένη δεν θελήσαμε να πάρουμε πρωινό στο ξενοδοχείο αλλά βγήκαμε βόλτα να κάνουμε μια μικρή βόλτα πριν φύγουμε και θα καθόμασταν κάπου για πρωινό.

Βρήκαμε ένα που είχε κάτι λαχταριστές μπουγάτσες στη βιτρίνα που δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Μπουγάτσα λέγεται το φύλλο με το οποίο τις φτιάχνουν και πρώτη φορά στη ζωή μου δοκίμασα την αλμυρή μπουγάτσα.

Πραγματικά και η αλμυρή είναι εξίσου καλή με τη γλυκιά.

Αφού πήραμε το πρωινό μας και κάναμε μερικές βόλτες στην πόλη,  ξεκινήσαμε για ένα καινούργιο ταξίδι προς Χαλκιδική, με πρώτη στάση στα Νέα Μουδανιά, Σπήλαιο Πετραλώνων και με επόμενη διανυχτέρευση στη Θεσσαλονίκη.

Δείτε τη συνέχεια:

Βόρειος Ελλάδα, Μέρος Β:    Σέρρες – Χαλκιδική – Θεσσαλονίκη – Αθήνα

Βουβάλι ή Βοδινό στη γάστρα

Sharing is caring!

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

cook

Wednesday 19th of March 2008

θαυμασιο οδοιπορικό...κι εγώ εξω φρενων θα γινόμουν με τη μηλόπιτα...τυπική ελληνική-φιλόξενη- συμπεριφορα...

Ivy

Thursday 13th of March 2008

Δυστυχώς δεν την βρήκα τη συνταγή αλλά την έκανα μια φορά. Θα τη γράψω καποια στιγμή. Πολύ καλά ήτανε.

aleka

Thursday 13th of March 2008

Αχ μου άνοιξες την όρεξη Ηβη με τη μπουγάτσα. Πείρες τη συνταγή? Θα μας την γράψεις? Μμμ να είχα ένα κομμάτι.Καλά τι περιπέτεια πέρασες!!!Μα να βρείς πετρούλα στη μηλόπιτα!!! Και να σε αντιμετοπίσουν έτσι? Καλά και απο ευγένεια βαθιά μεσάνυχτα.....Κατά τα άλλα νομίζω οτι περάσατε όμορφα. Ε και λίγο μόνοι σας. Αυτό που το πάς?Φιλιάααα

Ivy

Thursday 13th of March 2008

Άσε καρδούλα, και στο ξενοδοχείο που μέναμε, είχε και μπουγάτσα και της έδωσε και κατάλαβε.

Ivy

Thursday 13th of March 2008

Ευχαριστώ Zambia. H μπουγάτσα ήταν φανταστική. Για το φουρνάκι είναι της tupperware. Εγώ είμαι σύμβουλος στην tupperware και ήδη σκέφτομαι να κάνω καινούργιο site για να πουλάω και online. Προσπαθώ να επιλύσω κάποια τεχνικά προβλήματα ακόμη. Εάν σε ενδιαφέρει επικοινώνησε μαζί μου στο [email protected] να τα πούμε.

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

Privacy Policy · Copyright