Ζαλατίνα ή Πηχτή

Sharing is caring!

Η ζαλατίνα είναι ένας ωραίος μεζές που έφτιαχναν με γουρουνοκεφαλή και ποδαράκια χοιρινά.  Τα παλιά το χρόνια στα χωριά μεγάλωναν το γουρούνι για να το σφάξουν παραμονές Χριστουγέννων και αφού έτρωγαν όσο μπορούσαν, το υπόλοιπο έπρεπε με κάποιο τρόπο να το συντηρήσουν.  Έτσι έφτιαχναν λουκάνικα, παστό, λούντζα ή λούζα όπως το λένε στην Ελλάδα και ζαλατίνα.  Η ζαλατίνα μάλλον προέρχεται από τη λέξη ζελατίνη και είναι η αντίστοιχη της Ελληνικής λέξης πηκτικός – πηχτή – πηκτίνη (ουσία που παράγεται από τα φρούτα κυρίως τα εσπεριδοειδή αλλά και από κάποια ουσία που εξάγεται από το κολλαγόνο που βρίσκεται στα οστά και στο δέρμα κάποιων ζώων.

Το κεφάλι και τα πόδια τα έπλεναν και τα καθάριζαν καλά και τα καθάριζαν από κάποιες τρίχες που είχαν.  Μετά τα έβραζαν και αφού έβγαζαν το κρέας, κυρίως από το κεφάλι, έβαζαν διάφορα μπαχαρικά και χυμό από κιτρόμηλο (νεράντζι), λεμόνι και ξύδι και το έβαζαν το κρέας σε πήλινα σκεύη, μαζί δε λασμαρί (δενδρολίβανο) και κόκκινες καυτερές πιπεριές.  Το σκέπαζαν με το ζουμί, το οποίο έπηζε και από πάνω μαζευόταν το λίπος το οποίο σφράγιζε τη ζαλατίνα αεροστεγώς και έτσι εδιατηρείτο αρκετό καιρό.

Όταν έφτιαχνε η μητέρα μου ζαλατίνα εμείς τα παιδίά δεν την τρώγαμε γιατί δεν είχε ψαχνό κρέας και έτσι για να τρώμε έβαζε και κομμάτια ψαχνό χοιρινό μέσα.  Ο ζελές που εδημιουργείτο ήταν πεντανόστιμος και στη συνταγή που έφτιαξα εγώ έβαλα και χυμό πορτοκαλιού μέσα και η γεύση ήταν ακριβώς όπως τη θυμάμαι.

Μερικές φορές συνδυάζω την Κυπριακή ζαλατίνα και με μερικά λαχανικά μέσα και μπαχαρικά, όπως την κάνουν στην Ελλάδα και βέβαια για να πήξει, βάζω ζελατίνη.

Sharing is caring!