Skip to Content

Βόρειος Ελλάδα, Μέρος Β: Σέρρες – Χαλκιδική – Θεσσαλονίκη – Αθήνα

Βόρειος Ελλάδα, Μέρος Β: Σέρρες – Χαλκιδική – Θεσσαλονίκη – Αθήνα

Sharing is caring!

Πρόσφατα κάναμε ένα ταξίδι στη Βόρειο Ελλάδα και ελπίζω να μη σας κουράσω σήμερα γιατί έχω πολλά να γράψω για τη συνέχεια του ταξιδιού που κάναμε στη Βόρεια Ελλάδα.

Θέλω να αφιερώσω αυτό το ποστ στους φίλους από την Ελλάδα  που ζουν στο εξωτερικό για να γνωρίσουν καλύτερα τον τόπο καταγωγής τους.


Μετά το λουκούλλειο πρωινό μας με μπουγάτσα στις Σέρρες ξεκινήσαμε γύρω στις 9 για τη Χαλκιδική. Μερικά χιλιόμετρα έξω από τις Σέρρες κάπου εκεί που συναντήσαμε το Στρυμόνα μας έπιασε ομίχλη. Δυστυχώς αυτό κράτησε σχεδόν σε όλη τη διαδρομή και περνόντας έξω από τον περιφερειακό της Θεσσαλονίκης η πόλη σχεδόν δεν φαινόταν καθόλου.
Όλη η διαδρομή προς και από Χαλκιδική είχε μια ελαφριά ομίχλη και έτσι δεν απολαύσαμε όσο θέλαμε το ωραίο τοπίο.

Η πρώτη στάση που κάναμε ήταν στα Νέα Μουδανιά, μια όμορφη παραθαλάσσια πόλη. Παρκάραμε λίγο πιο πίσω από τον παραλιακό δρόμο και περπατήσαμε προς την παραλία. Ήταν αρκετά νωρίς ακόμη και καθίσαμε σε μια καφετέρια που λέγεται SYMBOL να πιούμε ένα καφεδάκι.
Παρόλο που ο καιρός ήταν μουντός, δεν έκανε κρύο και έτσι καθίσαμε απ’ έξω. Παραγγείλαμε το καφεδάκι μας και χαζεύαμε το τοπίο όταν ήρθε η σερβιτόρα με ένα μεγάλο δίσκο. Από το δίσκο έβγαλε δύο δισκάκια χάλκινα και μέσα στο καθένα έβαλε το χάλκινο μπρίκι με τον καφέ, το φλιτζάνι, το ποτήρι, ένα πιατάκι με μπισκότα, ένα εμφιαλωμένο νερό και ένα πιατάκι με γλυκό κυδώνι.
Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας τέτοια περιποίηση. Ήπιαμε τον πιο ωραίο καφέ που έχουμε πιεί στη ζωή μας, δηλαδή κανονικό καφέ και όχι “καραβίσιο” της μηχανής και πληρώσαμε μόνο 6 ευρώ. Τι μας έχει μείνει στην Ελλάδα να προβάλουμε πιά.  Ακόμη και το καφέ μας τον έχουμε σκαρτέψει!   Δεν χρειάζονται μπισκοτάκια και γλυκό (όχι ότι δεν είναι ευπρόσδεκτα) αλλά τουλάχιστον ας πίνουμε ένα καφέ της προκοπής.  Μέχρι και οι ξένοι μας πήραν είδηση και μας κοροϊδεύουν και χαίρονται που τον λέμε Ελληνικό και όχι Τουρκικό.   Καλά να πάθουμε, γιατί το μόνο που θέλουμε είναι το εύκολο χρήμα.  Εμείς ρωτάμε τι καφέ φτιάχνουν και αν μας πουν της μηχανής, υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια.

Συνεχίσαμεστηχερσόνησογιακανέναμισάωροακόμη. Ο καιρός βελτιωνόταν αλλά ήταν νωρίς για μεσημεριανό και βιαζόμασταν να πάμε στο Σπήλαιο των Πετραλώνων για το οποίο είχαμε ακούσει τόσα πολλα.

Το σπήλαιο αποτελεί σημαντικό κρίκο στην εξέληξη του ανθρώπου.

Το σπήλαιο είναι εντυπωσιακό με σταλαγμίτες και σταλακτίτες.  Είναιπολύ μεγάλο αλλά μόνο ένα μικρό κομμάτι έχει εξερευνηθεί ακόμη.Ανακαλύφτηκε το 1959 από κάποιο κάτοικο των Πετραλώνων τον Φίλιππο Χατζαρίδη και έγινε γνωστό παγκοσμίως όταν το 1960 ανακαλύφθηκε το κρανίο του αρχανθρώπου από κάποιο άλλο κάτοικο του χωριού, τον κ. Χρήστο Σαρρηγιαννίδη.

Οι συστηματικές ανασκαφές άρχισαν το 1965 από τον ιδρυτή της Ανθρωπολογικής Εταιρίας της Ελλάδος, τον καθηγητή και ανθρωπολόγο Άρη Πουλιανό. Οι έρευνες του απέδειξαν ότι ο αρχάνθρωπος είναι περίπου 700.000 χρόνων και αυτό τον καθιστά τον «γηραιότερη» ευρωπαίο. Ο διάσημος Νεάντερνταλ είναι βρέφος κοντά του αλλά δυστυχώς εμείς οι Έλληνες αντί να προβάλλουμε τα ευρήματά μας προσπαθούμε να τα κρύψουμε. Στα διάφορα ντοκυμαντέρ που βλέπουμε μας λένε ότι οι Έλληνες δεν ήταν αυτόχθονες αλλά προέρχονται από την Ινδο-ευρωπαϊκή φυλή!!!


Μαζί μας ήρθε ξεναγός η οποία μας εξήγησε αρκετά πράγματα αλλά αγόρασα και ένα βιβλίο που πουλούσανε εκεί με πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία.  Η χρονολόγηση καθορίστηκε από τη λεπτομερή ανάλυση των 34 γεωλογικών στρωμάτων που αποκαλύφθηκαν με τις ανασκαφές. Βρέθηκαν παλαιολιθικά εργαλεία, παλαιοπανίδα μεταξύ των απολιθωμάτων ζώων που υπήρχαν τότε είναι: λιοντάρια, ύαινες, αρκούδες, πάνθηρες, ελέφαντες, ρινόκεροι, μεγάκεροι, βίσωνες, διάφορα είδη ελαφιών, ιπποπόταμοι, επίσης 25 είδη πουλιών, 16 είδη τρωκτικών και 17 είδη νυχτερίδων.

Η απόλυτη χρονολόγηση γίνεται με νουκλεόνια και ο λόγος που δεν βγάλαμε φωτογραφίες μέσα είναι αυτός γιατί τα φλας επηρεάζουν τη χρονολόγηση, όπως μας εξήγησε η ξεναγός. Τα υλικά που χρονολογήθηκαν είναι οστά, άργυλος, σταλαγμίτες και τέφρα.

Βρέθηκαν ίχνη φωτιάς – τα αρχαιότερα που άναψαν ποτέ άνθρωποι. Όλα αυτά μπορούμε να τα δούμε στο μουσείο, όπου επιτρέπονται οι φωτογραφίες.

Εντυπωσιακό το “Πρωτόγλυπτον”, αυτοπροσωπία ενός αρχανθρώπου!

Εάν πάτε ποτέ προς τα εκεί αξίζει τον κόπο να το επισκεφτείτε.

Μετά το Σπήρλαιο των Πετραλώνων σχεδιάζαμε να πάρουμε τον παραλιακό δρόμο για να σταματήσουμε κάπου να φάμε αλλά κάπου χάσαμε την έξοδο και έτσι στον αυτοκινητόδρομο δεν βρήκαμε κάπου να σταματήσουμε. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο γύρω στις 4 μ.μ. και αφού αφήσαμε τα πράγματά μας ρωτήσαμε στη ρεσεψιόν πού να πάμε για φαγητό. Ευτυχώς μας έστειλαν σε μια στοά στην οδό Ελευθερίου Βενιζέλου όπου είχε πολλές ταβέρνες. Ο καιρός ήταν καλός και όλα τα τραπεζάκια έξω ήταν πιασμένα. Πήγαμε στη «Ρούγα» αλλά και μέσα σχεδόν γεμάτο ήταν.   Μεταξύ άλλων φάγαμε και ένα άγνωστο για μας  φαγητό, που λέγεται Αγιορείτικη Τηγανιά (συνταγή σύντομα).    Τη συνταγή θα τη βρείτε εδώ.  Δίπλα μας καθόντουσαν οι ιδιοκτήτες ο Κος. και η Κα. Μάρκου Ρέππα.   Πιάσαμε κουβέντα και τους είπα ότι το φαγητό ήταν καταπληκτικό και ότι ήθελα να γράψω τη συνταγή στο blog και είχαν την καλοσύνη να μου τη δόσουν.

Γυρίσαμε πίσω στο ξενοδοχείο εγκαίρως για το ραντεβού μας.  Ξεκινήσαμε με χαμάμ, με περιποίηση προσώπου και τελείωσε με ένα χαλαρωτικό μασάζ:  πλάτη, πόδια και χέρια.     (Ελπίζω να μην περιμένετε φωτογραφία)  : ) Ξεκουραστήκαμε και λίγο στο δωμάτιο και κατά τις οκτώ βγήκαμε.

Ήταν Τσικνοπέμπτη και δυο στενά πιο κάτω, στην Πλατεία Αριστοτέλους είχε συναυλία.

Οι τσίκνες ερχόντουσαν από παντού. Πλανώδιοι ψήνανε παντού σουβλάκια, φωνές, φασαρία, γινόταν “ο” χαμός.
Πολύ δυνατή μουσική, πολύς κόσμος και τα πιτσιρίκια όπου σε πετύχαιναν έριχναν σπρέι με αφρό. Από φύγειφύγει.

Πήγαμε προς τα Λαδάδικα που μοιάζει λίγο με του Ψειρή.  Απ’ ότι μάθαμε ήταν η γειτονιά που μένανε πριν τον πόλεμο οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης.   Δεν υπολογίσαμε ότι λόγω της ημέρας όλη η Θεσσαλονίκη, αλλά και τα περίχωρα είχα μαζευτεί εκεί.  Πουθενά τραπέζι άδειο και παρόλο το κρύο ο κόσμος καθότανε και έξω ακόμη.  Βρήκαμε ένα που είχε και σόμπες, φάγαμε και φύγαμε για το ξενοδοχείο.

Την επομένη, μετά το πρωινό ξεκινήσαμε με τα πόδια προς την παραλιακή Λεωφόρο Νίκης, στο ύψος της Αριστοτέλους και περπατώντας φτάσαμε στο Λευκό Πύργο. Ο καιρός δεν ήταν τόσο χάλια όσο την προηγουμένη αλλά είχε λίγη ομίχλη ακόμη.

Ο Λευκός Πύργος αποτελούσε για αιώνες μέρος των τειχών της Θεσσαλονίκης και χώριζε  τον Εβραϊκό τομέα από τα νεκροταφεία των Μουσουλμάνων και Εβραίων.  Τα τείχη γκρεμίστηκαν το 1866.  Αρχικά κτίστηκε από τους Οθωμανούς για προστασία του λιμανιού αλλά στη συνέχεια έγινε τόπος φυλάκισης μελλοθανάτων και τόπος βασανιστηρίων, γεμίζοντας με αίμα τους τοίχους.

Κατά μια εκδοχή, το 1890 ένας Εβραίος φυλακισμένος ο Nathan Guéledi τον ασβέστωσε, με αντάλλαγμα την ελευθερία του: από τότε αναφέρεται ως Beyaz-Kule, δηλαδή Λευκός Πύργος.

Ευτυχώς που είχαμε ανέβει παλιά στον Λευκό Πύργο γιατί δυστυχώς ήταν περιφραγμένος γιατί μάλλον πρέπει να κάνανε κάποια συντήρηση και έτσι προχωρήσαμε για το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Από εκεί εάν ακολουθήσετε την Οδό Νικολάου Γερμανού, μπορείτε να επισκευτείτε τον Πύργο του ΟΤΕ που βρίσκεται μέσα στον χώρο της έκθεσης.   Στον τέταρτο όροφο λειτουργεί εστιατόριο/καφετέρια, η οποία περιστρέφεται πολύ αργά και από εκεί απολαμβάνεις την πανοραμική  θέα όλης της Θεσσαλονίκης.  Είχαμε πάει παλιά εκεί και έτσι προτιμήσαμε να πάμε σε μέρη που δεν είχαμε πάει.

Βγάλαμε φωτογραφίες και γυρίσαμε από τη Μητροπόλεως , όπου κάναμε και μερικά ψώνια. Στην Πλατεία Αριστοτέλους ήπιαμε τον καφέ μας και μετά πήγαμε στο ξενοδοχείο και αφήσαμε τα ψώνια.
Ζητήσαμε πληροφορίες στη ρεσεψιόν πώς να πάμε στην Άνω Πόλη που είναι ταΒυζαντινά  Τείχη και το Επταπύργιο και μας συμβούλεψαν να μην πάμε με το αμάξι αλλά να πάμε με ταξί ή συγκοινωνία. Πήραμε ταξί και μας άφησε κοντά στις ταβέρνες.

Κατά τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία η Θεσσαλονίκη ήταν η μεγαλύτερη πόλη, μετά την Κωνσταντινούπολη.  Η Άνω πόλις είναι πανέμορφη με γραφικά δρομάκια, παλιά σπίτια και υπέροχη θέα όλης της πόλης.

Τα Τείχη της πόλης που σώζονται είναι βυζαντινά και περιλαμβάνουν την ακρόπολη, που βρίσκεται το φρούριο του Γεντί Κουλέ. Τα κάστρα πήραν την οριστική τους μορφή κατά την εποχή του Μ. Θεοδοχίου (379 – 395).

Το Γεντί Κουλέ που σημαίνει Επταπύργιο ως το 1989 χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή. Κατά τα τελευταία χρόνια στο φρούριο πραγματοποιούνται πολλές επισκευές, αναστηλώσεις, αναπλάσεις, δημιουργούνται χώροι για μουσεία, άλλοι για πολιτιστικές εκδηλώσεις κτλ.

Γυρνώντας πίσω πήραμε το λεωφορείο και κατεβήκαμε στον Αϊ Δημήτρη.

Σταματήσαμε στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου, ο οποίος είναι ο πολιούχος της Θεσσαλονίκης.  Ο  Άγίος Δημητρίος γεννήθηκε το 284 μ.Χ. στη Θεσσαλονίκη και πέθανε με μαρτυρικό θάνατο το 305 μ.Χ.  μη απαρνώμενος τη χριστιανική πίστη του μετά από εντολές του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Διοκλητιανού.  Όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο πρώτος Ρωμαίος Αυτοκράτορας  που ασπάστηκε τον Χριστιανισμό, έδωσε τέλος στις διώξεις των πρώτων χριστιανών (324 μ.Χ.), μια μικρή εκκλησία κτίστηκε στον τόπο του μαρτυρίου του, κοντά στα ερείπια των ρωμαϊκών λουτρών και κοντά στο αρχαίο θέατρο της πόλης. Το 413 μ.Χ. μια μεγαλύτερη εκκλησία χτίστηκε, με θέα ολόκληρη την πόλη. Αυτή η εκκλησία, με κάποιες αποκαταστάσεις και επεκτάσεις, επέζησε μέχρι τη μεγάλη πυρκαγιά του 1917 που κατέστρεψε το κέντρο της Θεσσαλονίκης. Αργότερα ξαναχτίστηκε διατηρώντας ακριβώς το ίδιο στυλ και ορισμένα αρχιτεκτονικά στοιχεία και ψηφιδωτά της παλαιάς εκκλησίας έχουν διατηρηθεί στη νέα εκκλησία. Το 1912, κατά τη διάρκεια του Α ‘ Βαλκανικού Πολέμου, τα ελληνικά στρατεύματα μπήκαν στην πόλη  ανήμερα της μνήμης του Αγίου, την 26η Οκτωβρίου, που πρόσφερε διπλή χαρά για τον ελληνικό πληθυσμό της Θεσσαλονίκης.  Μετά από αρχαιολογικές έρευνες κατά τη διάρκεια του 1930 και του 1940 αποκακύφθηκαν τα ρωμαϊκά λουτρά, καθώς και ένα ρωμαϊκό πηγάδι, όπου λένε ότι είχαν πετάξει μέσα το σώμα του αγίου μετά την εκτέλεσή του.

Δυστυχώς την κρύπτη τη βρήκαμε και αυτή κλειστή λόγω έργων.  Εκεί λειτουργεί μουσειακή έκθεση με τη γλυπτή διακόσμηση του ναού στις διάφορες φάσεις της ιστορίας του.

Από εκεί συνέχισαμε με τα πόδια, όπου λίγα τετράγωνα πιο κάτω είναι το Αρχαίο Θέατρο και η Ρωμαϊκή Αγορά.

Από εκεί κατεβήκαμε απο την πλατεία δικαστηρίων και περάσαμε από την αγορά Μοδιάνο, η οποία όμως ήταν κλειστή.  Εκεί είδαμε ότι είχε διάφορες ταβέρνες στα διάφορα δρομάκια και είπαμε να ξαναεπιστρέψουμε το βράδυ.

Αφού χαζέψαμε λίγο εκεί  καθίσαμε στο εστιατόριο Σπάτα, στη Αριστοτέλους και φάγαμε.  Το φαγητό τους θύμιζε σπιτικό φαγητό και ήταν νοστιμότατο.   Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση.

Το προηγούμενο βράδυ είχαμε δει εκεί στα Λαδάδικα ότι γινόταν μια έκθεση για το Άγιον Όρος και έτσι το απόγευμα ξαναβγήκαμε για ψώνια και πήγαμε και στην έκθεση.

Όταν τελειώσαμε ήταν αργά και ξαναπήγαμε προς την αγορά για φαγητό στην Πλατεία Άθωνος,  στα Καρεκλάδικα. Εκεί τα παλιά μαγαζάκια τα μετέτρεψαν σε ταβέρνες  αλλά τις βρήκα πολύ κακόγουστες γιατί όλες τις είχαν κλείσει με πλαστικό, και οι κράχτες απ’ έξω κάνουν οτιδήποτε για να σε βάλουν μέσα.

Καταλήξαμε στην ταβέρνα Δια Ταύτα, που είχε ζωντανή μουσική αλλά το φαγητό ήταν μέτριο.


Πριν πάμε στα Καρεκλάδικα πέρασα από το ζαχαροπλαστείο του «Αγαπητού» και ρώτησα τι ώρα άνοιγαν την επομένη το πρωί και εάν θα έβγαζαν φρέσκα γλυκά το πρωί. Πραγματικά την επομένη μετά το πρωινό, μέχρι να φέρει το αυτοκίνητο ο άντρας μου από το γκαράζ πετάχτηκα μέχρι εκεί και πήρα Μπουγάτσα, Τρίγωνα και Καζάν Ντιπί,  που μου είχαν παραγγείλει τα παιδιά. Είδα κάτι καταπληκτικές σοκολάτες εκεί και πήρα μερικές με διάφορες γεύσεις. (Κάτι έκανα με μια από τις σοκολάτες αυτές).

 


Φύγαμε από τη Θεσσαλονίκη γύρω στις 9 και επόμενος προορισμός ήταν η αρχαία Βεργίνα.   Η Βεργίνα,  βρίσκεται 80 χλμ. νοτιοδυτικά της Θεσσαλονίκης, στο νομό Ημαθίας, στην Κεντρική Μακεδονία.   Ο αρχαιολογικός χώρος της Βεργίνας είναι 13 χιλιόμετρα από τη Βέροια, έτσι μια μικρή παράκαμψη αξίζει για να την επισκεφθεί κανείς.

Το 1977 ο Έλληνας αρχαιολόγος Μανόλης Ανδρόνικος ανακάλυψε την αρχαία πόλη των Αιγών, συμπεριλαμβανομένων των χώρων ταφής των βασιλέων της Μακεδονίας.  Ο χώρος ταφής περιελάμβανε τον τάφο του Φιλίππου Β, πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Το μουσείο που βρίσκεται κάτω από τη Μεγάλη Τούμπα,  εγκαινιάστηκε το 1993.   Χτίστηκε με τρόπο να προστατεύσει τους τάφους,  να αναδείξει τα έργα τέχνης και να αναπαραστήσει τον τύμβο όπως ήταν πριν από τις ανασκαφές. Μέσα στο μουσείο υπάρχουν τέσσερις τάφοι και ένας μικρός ναός και το ηρώο.  Οι δύο σημαντικότεροι  τάφοι δεν είχαν συληθεί και περιλάμβανουν τα κυριότερα εκθέματα του μουσείου. Ο τάφος του Φιλίππου Β, πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου ανακαλύφθηκε το 1977 και χωρίστηκε σε δύο δωμάτια. Το κυρίως δωμάτιο περιελάμβανε μαρμάρινη σαρκοφάγο, και ήταν η λάρνακα από χρυσό 24 καρατίων και ζυγίζει 11 κιλά. Μέσα στη χρυσή λάρνακα των οστών των νεκρών βρέθηκε και ένα χρυσό στεφάνι από φύλλα βελανιδιάς 313 και 68 βελανίδια, με βάρος 717 γραμμαρίων . Στην αίθουσα βρέθηκαν, επίσης, η χρυσελεφάντινη πανοπλία του νεκρού, μία χρυσελεφάντινη νεκρική κλίνη και όλα τα πολύτιμα σκεύη που συνόδευαν τον νεκρό στην τελευταία του κατοικία. Στον προθάλαμο, υπήρχε και άλλη σαρκοφάγος με μια άλλη μικρότερη χρυσή λάρνακα που περιέχει τα οστά μιας γυναίκας τυλιγμένη σε ένα χρυσό-πορφυρό ύφασμα με ένα χρυσό διάδημα διακοσμημένο με λουλούδια και σμάλτο. Υπήρξε ένα ακόμη νεκρικό κρεβάτι καταστραμμένο εν μέρει από το ταφική φωτιά και  ένα χρυσό στεφάνι από φύλλα και άνθη μυρτιάς.   Πάνω από την Δωρική είσοδο του τάφου υπάρχει μια ζωοφόρος μήκους 5,60 μ. που απεικονίζει μια σκηνή κυνηγιού.

Δυστυχώς ούτε εδώ μας άφησαν να βγάλουμε φωτογραφίες.   Το πιο απογοητευτικό όμως ήταν ότι ο φωτισμός ήταν πολύ χαμηλός.  Στην πραγματικότητα, ήταν τόσο σκοτεινά που σχεδόν δεν μπορούσαμε να διαβάσουμε τις επιγραφές και οι υπάλληλοι του μουσείου μας κατασκόπευαν μην τυχόν τραβήξει κάποιος φωτογραφίες.


Επόμενη στάση είχαμε προγραμματίσει για τον Νεολιθικό συνοικισμό του Σέσκλου (7000 π.Χ. μέχρι το 3200 π.Χ.) και μετά θα πηγαίναμε Βόλο.


Δυστυχώς απογοητευτήκαμε και εδώ  γιατί το βρήκαμε κλειστό χωρίς καμία εξήγηση, απλώς υπήρχε ένα χαρτί που έλεγε ότι ο αρχαιολογικός χώρος θα παραμείνει κλειστός και είχε κάποια τηλέφωνα.

Γυρίσαμε πίσω και έτσι πήγαμε για φαγητό στο Βόλο.   Καθίσαμε έξω σ’ ένα ταβερνάκι, στην παραλία, πίσω από την εκκλησία που φαίνεται στη φωτογραφία.  Φάγαμε, ήπιαμε και τον καφέ μας και αργά φύγαμε για την Αθήνα.

Όταν μπήκαμε στην Αττική οδό μας είχε πιάσει το σούρουπο. Πολλή κίνηση, κορναρίσματα αλλά ανυπομονούσαμε να φτάσουμε στο σπίτι μας.

Δείτε επίσης:

Βόρειος Ελλάδα, Μέρος Α:  Αθήνα – Πορρόια – Ροδόπολις – Σέρρες

Ταξίδια

Κοπιάστε και Καλή Όρεξη!

υπογραφή Ήβη

Sharing is caring!

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

Αλέκα

Monday 1st of November 2010

Έχω χρόνια να πάω Θεσσαλονίκη και νομίζω θα το προγραμματίσω να πάμε σίγουρα ειδικά στα μέρη που μας ξενάγησες σήμερα.

Γιώτα

Thursday 28th of October 2010

Υπέροχο ποστ και φωτογραφίες. Μπράβο σου!

Ελπίδα

Saturday 23rd of October 2010

Ήβη μας ταξίδεψες σήμερα. Θέλω πολύ να επισκεφτώ τη Βόρεια Ελλάδα γιατί ήταν η γιαγιά μου από τις Σέρρες.

Ivy

Wednesday 26th of March 2008

Χαίρομαι που σου άρεσε. Ελπίζω να βρω χρόνο σήμερα να βάλω τη συνταγή, αν όχι μέχρι αύριο πιστεύω να τη βάλω. Φιλούθκια και σε σένα.

thalassamov

Wednesday 26th of March 2008

Ωραία περάσατε! :))))))))))

Θα σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ αφού διαβάζοντας το ποστ, ταξίδεψα μαζί σου σε μέρη που αγαπάω ιδιαίτερα.Ακόμα και την Αγιορίτικη Τηγανιά στη "Ρούγα" είχα δοκιμάσει την τελευταία φορά που πήγα Θεσσαλονίκη, λίγο πριν τα Χριστούγεννα!Πραγματικά, απολαυστικό ποστ!

Φιλούθκια πολλάααααααααα!!!!

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

Privacy Policy · Copyright